Trzeciego dnia odbywało się wesele w Kanie Galilejskiej i była tam Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. A kiedy zabrakło wina,
For faster navigation, this Iframe is preloading the Wikiwand page for Gody w Kanie Galilejskiej (obraz Paola Veronesego). Connected to: {{:: Z Wikipedii, wolnej encyklopedii {{bottomLinkPreText}} {{bottomLinkText}} This page is based on a Wikipedia article written by contributors (read/edit). Text is available under the CC BY-SA license; additional terms may apply. Images, videos and audio are available under their respective licenses. Please click Add in the dialog above Please click Allow in the top-left corner, then click Install Now in the dialog Please click Open in the download dialog, then click Install Please click the "Downloads" icon in the Safari toolbar, open the first download in the list, then click Install {{::$
Swietokrzyska Golgota, oratorio for narrator, 4 voices, chorus & orchestra~Czesc 2: Weselne Gody w Kanie Galilejskiej. Prolog czesci II by Piotr Rubik: Listen to songs by Piotr Rubik on Myspace, a place where people come to connect, discover, and share.
Veronese Paolo, właściwie Paolo Caliari (1528-1588), malarz włoski. Działał od 1553 w Wenecji, gdzie zdobył dużą popularność dzięki dekoracyjnym walorom swych obrazów i fresków. Początkowo pozostawał pod wpływem Tycjana. Wyróżniał się indywidualnym, chłodnym, szarosrebrzystym tonem. Tworzył monumentalne, dynamiczne kompozycje religijne, historyczne i alegoryczne, stanowiące swoistą ilustrację współczesnego życia mieszkańców miasta. Autor fresków w willi Barbaro koło Maser (1563) i w weneckim Pałacu Dożów (Triumf Wenecji, 1580-1585), a także licznych dzieł sztalugowych, np.: Gody w Kanie Galilejskiej (1562), Alegoria miłości (ok. 1570), Uczta w domu Lewiego (1573), Pokłon Trzech Króli (1573). Powiązane hasła
„Gody w Kanie Galilejskiej” przeniesiono do kościoła i powieszono nad schodami prowadzącymi do kaplicy św. Jacka. Obok tego obrazu wisi „Ostatnia Wieczerza”. Jeśli chodzi o sprawę autorstwa, to potwierdzenie archiwalne mamy tylko w odniesieniu do „Godów w Kanie Galilejskiej” i „Cudownego rozmnożenia chleba”.
Bazylika św. Marka w Wenecji W przeciwieństwie do minionych stuleci, XVI i XVII – wieczna Republika Wenecka, nie była już potęgą polityczną, ekonomiczną, handlową i militarną. Stopniowe przeniesienie szlaków handlowych na wschód i otwarcie nowych ścieżek morskich, oraz konkurencja w tej dziedzinie, ze strony innych europejskich państw (głównie Anglii i Niemiec), znacznie osłabiła pozycję Wenecji. Nie wpłynęło to na szczęście na życie artystyczne i nadal pozostawała ona miastem sztuki. Wielu wybitnych twórców, rozwijało tam swój talent, zaś mieszkańcy z pełnym zaangażowaniem i zamiłowaniem, brali udział w różnego rodzaju wydarzeniach kulturalnych. Informacji na temat celebracji świąt, widowisk i koncertów, dostarczyć mogą chociażby zachowane z tamtego okresu obrazy, bowiem spośród wszystkich muz, to właśnie malarstwo i muzyka, szczyciły się w Wenecji największą sławą. Najważniejszą, muzyczną instytucją Wenecji była bazylika Św. Marka. Stanowiła ona również (jako świątynia) patronat nad miastem i całą Republiką. To tu głównie wierni mogli zetknąć się z muzyką, w przeróżnej formie. Najpierw z powszechną w XVI wieku muzyką organową, następnie zaś z kompozycjami przeznaczonymi na zespoły instrumentalne. Muzycy, instrumentaliści, stali się popularni, ponieważ z łatwością mogli brać udział w pieszych procesjach. Pomysł kompletowania zespołu instrumentalnego bazyliki sięgał prawdopodobnie okresu, w którym działał w niej Giovani Gabrieli. Jak wiadomo bowiem, muzyk do swoich kompozycji wprowadzał oprócz głosów wokalnych również instrumentalne symfonie. Pierwotnie tego typu zespoły składały się z kornecistów, puzonistów i fagocistów. Później stopniowo zaczęto angażować również skrzypków (począwszy od roku 1614), kontrabasistów (1614 r.), wiolonczelistów (1638 r.), violinistów (1656 r.) oraz trębaczy (1691 r.). Należy pamiętać jednak, że wielu kompozycjom instrumentalnym i wokalnym, nadal towarzyszył akompaniament organów. Giovanni Gabrieli, ur. między 1554 a 1557, zm. 1612, Wenecja Działająca przy bazylice Św. Marka kapela przez długi okres czasu była zespołem w całości finansowanym przez dożę (ówczesny naczelnik państwa weneckiego), który niejednokrotnie uznawał muzyków za swoją własność. Początkowo liczba instrumentalistów nie przekraczała sześć osób, z czasem jednak znacznie zwiększyła swoje rozmiary. W I połowie XVII wieku przy świątyni działało już ok. 30 śpiewaków i ponad 20 instrumentalistów. Ponadto do muzyków, niejednokrotnie dołączano również chłopców uczących się śpiewu w przykościelnej szkole, a także wynajmowanych na specjalne okazje dodatkowych artystów – głównie instrumentalistów. Opieka nad zespołem instrumentalnym weneckiej świątyni powierzana była osobie maestro di capella. Do jego głównych obowiązków należało: szkolenie, nadzór, utrzymywanie stałej pozycji kapeli oraz dobór repertuaru. Począwszy od I połowy XVI wieku posadę tę obejmowali: urodzony we Flandrii Adrian Willaert, jego uczeń Cipriano de Rore, Gioseffo Zarlino, Baldassare Donati, Giovani Croce, Giulio Cesare Martini i wreszcie Claudio Monteverdi (od roku 1613). Przy końcu XVI i na początku XVII wieku, wierni uczestniczący w nabożeństwach w bazylice mieli możliwość zetknąć się z różnorodnymi gatunkami i formami muzycznymi. W niektóre święta do oprawy Nieszporów wykorzystywano polichóralne psalmy. Wykonywane były one nie tylko przez dwa chóry z bazyliki złożone z profesjonalnych śpiewaków, oraz chór młodych kapłanów, ale także instrumenty. Ponadto często prezentowano utwory instrumentalne różnych rodzajów, które mogły być przeplatane z utworami wokalnymi. Za czasów działalności Monteverdiego, w bazylice preferowano styl a capella, choć wiadomo, że równocześnie od ok. 1614 roku zaczął się rozwijać tzw. stile moderno (głosy solo z continuo i później z towarzyszeniem innych instr.). Podczas piastowania przez Monteverdiego urzędu maestro di capella, w bazylice dość popularnym zwyczajem było zestawianie głosów wokalnych z teorbą. Potrafiło na niej grać wielu ówczesnych śpiewaków. W tym samym czasie (od ok. 1615 r.), w okresie Wielkiego Tygodnia, powszechną była praktyka wykorzystywania klawesynu jako instrumentu akompaniującego. Bibliografia: Ewa Obniska, Caludio Monteverdi. Życie i twórczość, Gdańsk Mangsen, Sonata, (Baroque), w: The New Grove Dictionary of Music and Musicans, red. Stanley Sadie ,tom 23, Londyn 2001, s. 671 – Ongaro, Eleanor Selfridge – Field, Venice (To 1600, 1600-1750), w: The New Grove Dictionary of Music and Musicans, red. Stanley Sadie, tom 26, Londyn 2001, s. 398 -407. AG Nawigacja wpisu
196 views, 6 likes, 2 loves, 0 comments, 1 shares, Facebook Watch Videos from Ruch Przymierze Miłosierdzia: Ewangelia (J 2, 1-11) - 16.01.2022 W Kanie Galilejskiej odbywało się wesele i była tam
Gody w Kanie Autor Paolo Veronese Data powstania między 1562 a 1563 Medium olej na płótnie Wymiary 660 × 990 cm Miejsce przechowywania Lokalizacja Luwr Gody w Kanie Galilejskiej (Wesele w Kanie) – obraz włoskiego malarza renesansowego Paola Veronesego, powstały między 1562 a 1563 dla Klasztoru św. Jerzego w Wenecji na wyspie San Giorgio Maggiore. Benedyktyni weneccy zamówili obraz dla swego refektarza w 1562. Obraz miał być olbrzymi i monumentalny, miał zakrywać całą ścianę i stwarzać perspektywiczne wrażenie otwierającej się przestrzeni. Sukces dzieła sprawił, iż inne wspólnoty monastyczne zaczęły doceniać i zamawiać u Veronesa podobne dzieła. Pomimo swych rozmiarów w 1797 obraz został wyjęty z ram, zwinięty i wywieziony przez wojska Napoleona do Francji. Obecnie obraz znajduje się w Luwrze. Tematyka[edytuj | edytuj kod] Tematem obrazu są opisane w Ewangelii Jana Gody w Kanie Galilejskiej, w których miał uczestniczyć Jezus Chrystus wraz z Maryją i Apostołami[1]. Uczta ta, która odbyła się w Kanie w Galilei, miała być tłem dla pierwszego cudu Jezusa − przemiany wody w wino[2]. Veronese ukazał postać Chrystusa w samym centrum obrazu. Obok Zbawiciela siedzi Matka Boża i Uczniowie. Na obrazie postacie biblijne wymieszane są namalowanymi w strojach z epoki malarza wenecjanami. Młodzi siedzą po lewej stronie dzieła, starosta zaś po prawej. Artysta przedstawił około 130 biesiadników. Samego siebie Veronese przedstawił na pierwszym planie, to jeden z muzykantów ubrany na biało, grający na violi da gamba. Na obrazie zostało przedstawionych wiele symboli religijnych, krojone na tarasie mięso ma być odniesieniem do ofiary Chrystusa i Eucharystii; służba roznosi biesiadnikom owoce pigwy – symbol małżeństwa[3]. Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ Por. Ewangelia Jana rozdz. 2 wersety 1-12. ↑ Eugenio Alliata: Kana. 2008-08-28. [dostęp 2010-11-05]. ↑ The Wedding Feast at Cana (ang.). [dostęp 2010-11-05].
Biblia była dla Lonfellowa jednym z filarów kultury amerykańskiej. W trzyczęściowym misterium Chrystus chciał pokazać oba pierwiastki osoby Zbawiciela – ludzki i boski. Podczas Godów w Kanie Galilejskiej Jezus dokonuje swego pierwszego cudu i niejako udowadnia, że jest kimś niezwykłym, kimś na kogo od dawna czekała ludzkość.
Paolo Veronese oprócz tego, że malował wielkoformatowe cykle narracyjne, pełne majestatu i kolorów, był także czołowym weneckim malarzem sufitów. Stąd też większość jego znaczącego dziedzictwa można podziwiać jedynie w kościołach i klasztorach. Owszem, w muzeach na całym świecie możemy natknąć się na wielkie dzieła Veronese, ale różnią się one stylistycznie od tego, co pozostawił po sobie na murach świątyń. Jego styl podziwiało wielu mistrzów europejskiego malarstwa, jak choćby Rubens, Watteau, Delacroix, czy Renoir. Veronese - biografia Paolo Veronese urodził się w roku 1528 w Weronie i właśnie od nazwy miejsca urodzenia zyskał swój przydomek. Tak naprawdę nazywał się Paolo Caliari lub Cagliari. Jego ojciec był z zawodu kamieniarzem. Malarstwa uczył się najpierw u Antonia Badile (1541 rok), który notabene został później jego teściem. Później, w 1544 roku pobierał lekcje u Giovanniego Francesco Caroto. Obaj byli czołowymi malarzami Werony. W ołtarzu autorstwa Antonia Badile z 1543 roku ewidentnie widać rękę wyjątkowo zdolnego ucznia, jakim był Paolo. Veronese odznaczał się niezwykłym talentem, a poziom jego warsztatu dość szybko zaczął przekraczać poziom jego mistrzów. Już jako nastolatek malował dzieła dla wielu ważnych kościołów w Weronie. Veronese niemal do perfekcji opanował technikę fresku, która nie była wyjątkowo powszechna w jego rodzinnym mieście. Dzięki temu stał się on specjalistą od dużych zespołów dekoracyjnych, wykonywanych tą techniką. W 1552 roku otrzymał zlecenie na namalowanie ołtarza katedry w Mantui. W wieku 23 lat przybył do Wenecji. Okres wenecki Trzy lata po tym, jak Veronese trafił do Wenecji, otrzymał swoje pierwsze, tamtejsze zamówienie. Były to malowidła alegoryczne dla Sali Rady Dziesięciu w Pałacu Dożów. Miały one na nowo ozdobić wnętrze, zniszczone przez pożar w 1547 roku. Obraz „Jupiter” znajduje się obecnie w Luwrze. Kolejnym zamówieniem był plafon w kościele San Sebastiano. Obraz przedstawiający historię biblijnej Estery oraz malowidła dla Biblioteki Marciana przyniosły malarzowi wielką renomę i pozwoliły zaliczyć go w poczet mistrzów Wenecji. Wielką sławą cieszyły się obrazy Veronese przedstawiające uczty. Pierwszą z monumentalnych scen bankietowych była „Uczta u Szymona”, nad którą pracę rozpoczął w 1556 roku. Ukończył ją w 1570 roku. Obraz jednak nie jest uznawany za najlepsze dzieło malarza. Dużo bardziej ceniona jest „Uczta w Kanie Galilejskiej”. Veronese namalował ją w 1562-63 roku. „Gody w Kanie Galilejskiej” zostały zamówione przez mnichów z zakonu benedyktynów dla klasztoru San Giorgio Maggiore. Kontrakt zakładał stworzenie dzieła o rozmiarach 66 metrów kwadratowych! Mimo swoich rozmiarów obraz w 1797 roku został wyjęty z ram oraz wywieziony przez wojska napoleońskie do Francji. Obecnie można go podziwiać w Luwrze. „Ostatnia Wieczerza” Veronese W 1573 roku Veronese ukończył pracę nad kolejną fiestą. „Uczta w domu Levi” była przedstawieniem ostatniej wieczerzy. Zamówiona została na tylną ścianę refektarza w Basilica di Santi Giovanni w Paolo w Castello w Wenecji. Płótno miało zastąpić obraz Tycjana, który został zniszczony przez pożar. Uczestnicy sceny, przedstawiającej biblijną Ostatnią Wieczerzę to niemieccy żołnierze, krasnoludy, zwierzęta. Egzotyka ta była typowa dla narracji Veronese, jednak budziła zdecydowany sprzeciw wśród religijnych odbiorców. „Beztroska artysty w interpretacji tych scen przysporzyła mu kłopotów. W roku 1573 wezwany został przed trybunał Inkwizycji (wprowadzonej we Włoszech na wzór hiszpański przez papieża Pawła III w 1542 roku), aby wytłumaczyć się z zarzutów, postawionych obrazowi „Uczta w domu Levi” (…). Chodziło głównie o brak św. Magdaleny oraz umieszczenie halabardników niemieckich i psów, w czym inkwizycja widziała niebezpieczne ośmieszanie wydarzenia biblijnego oraz żer dla przeciwników katolickiego Kościoła”. W ten sposób o kłopotach Veronese pisze Maria Rzepińska w książce „Siedem wieków malarstwa europejskiego”. Problem zeświecczenia religijnych motywów w dziełach P. Veronese opisuje dalej w ten sposób: „Veronese nie posiada żarliwości uczucia religijnego i zmysłu dramatyczności, nie dorównuje pod tym względem szerokości skali Tycjana i Tintoretta. W jego obrazach nie ma nic z misterium. Ich uroda jest całkowicie świecka, pogodna, pozornie łatwa w percepcji, toteż często uznawano go za 'powierzchownego dekoratora', bez głębszych treści”. Jednak nie można zarzucić malarzowi tego, iż brakowało mu erudycji czy uchybiać doskonałości jego techniki. Poza tym miał on doskonałe wyczucie światła i kolorów. Dzięki opanowaniu do perfekcji sposobu malowania refleksów świetlnych, transpozycji blasku i modelowania światłem przez wieki uznawany był za mistrza wszystkich kolorystów – włączając w to nawet przedstawicieli francuskiego impresjonizmu. Niezwykła wrażliwość pędzla, elegancja postaci oraz pyszność każdego przestawianego spektaklu zapewniły mu renomę, sławioną przez pokolenia. Paolo Veronese zmarł 19 kwietnia 1588 roku w Wenecji. Jego obrazy możemy obecnie podziwiać w największych galeriach sztuki świata, w tym w Luwrze, Galerii Narodowej w Londynie, Gallerie dell'Accademia w Wenecji, Muzeum Prado w Madrycie czy Muzeum Historii Sztuki w Wiedniu. Źródło obrazu „Uczta w Kanie Galilejskiej” Paolo Veronese:
. 22 25 241 547 473 32 50 193
veronese gody w kanie galilejskiej
